Blog

<p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم آسیب دیده ( به انگلیسی فیلم Damaged) جدید ترین اثر تری مک دانا است که در ژانر تریلر جنایی ساخته و پرداخته شده است. فیلم آسسب دیده علارقم داشتن مهره های بازیگری قوی، بسیار ضعیف واقع شد و تماشاگران حرفه‌ای سینمایی و منتقدان را نا امید کرد.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">داستان فیلم Damaged در مورد کارآگاه جنایی به نام دن لاوسون با بازی ساموئل ال جکسون است که به دنبال قاتل سریالی شیکاگو است اما با توجه به شباهت های قتل هایی در ادینبورگ اسکاتلند، به ادینبورگ فراخوانده می‌شود. او قرار است در ادینبورگ، همراه کارآگاه بوید با بازی جیانی کاپالدی این راز را کشف کند.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">یک شروع امیدوارکننده که در ادامه خراب می‌شود</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در وحله‌ی اول باید گفت داستان فیلم Damaged که توسط جیانی کاپالدی نوشته شده است، کشش روایی خوبی دارد. یعنی ما در آغاز فیلم انگیزه پیدا میکنیم که به دنبال قاتل سریالی که زن ها را به شکل صلیب سلاخی میکند را&nbsp; پیدا کنیم و بدانیم چرا این کار را میکند. اما نویسندگان از این موقعیت درست استفاده نکردند و صرفا این پتانسیل بلا استفاده رها شده است. هرچند ایراد بصری خاصی نمی‌توان به فیلم گرفت، اما پیش‌فرض‌ها و الگو های داستانی در ساختار روایی تقویت نمی‌شوند و مخاطب نمی‌تواند ارتباط عمیقی با شخصیت‌ها برقرار کند.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">شخصیت پردازی و انگیزه سطحی در شخصیت ها</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در فیلم آسیب دیده ( به انگلیسی فیلم Damaged)، شخصیت‌ها عمق لازم را برای باورپذیر بودن ندارند. به‌عنوان مثال، شخصیت کارآگاه لاوسون، که در ابتدا قرار است یک فرد آسیب‌دیده و پیچیده باشد، بیشتر شبیه به یک کاراکتر یک‌بعدی به نظر می‌آید. او از نظر رفتاری و احساسی دچار بحران است، اما این بحران‌ها به‌درستی در ساختار داستانی نشان داده نمی‌شوند. در واقع، بیشتر این ویژگی‌ها از طریق دیالوگ‌ها به مخاطب گفته می‌شود، نه از طریق رفتار یا عمل شخصیت‌ها.</p><figure id="figure-gky5cyvkgam7bpsmhn"><img id="gky5cyvkgam7bpsmhn" src="https://cdn.durable.co/blocks/36JrSIY99TUKkeCcAJHSuCkm1QBy66wQiITyf1dCDq5eU2Y2Sxwt25nxM38anpYf.jpg" alt="کارآگاه دن لاوسون (ساموئل ال. جکسون) اسلحه‌اش را به سمت کارآگاه والتر براوو (وینسنت کسل) نشانه گرفته است." title="کارآگاه دن لاوسون (ساموئل ال. جکسون) اسلحه‌اش را به سمت کارآگاه والتر براوو (وینسنت کسل) نشانه گرفته است." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/36JrSIY99TUKkeCcAJHSuCkm1QBy66wQiITyf1dCDq5eU2Y2Sxwt25nxM38anpYf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">تنها رفتاری که در مورد کارکتر کارآگاه لاوسون میتوانیم به آن تکیه کنیم، دائم الخمر بودن او است که بیشتر از اینکه در فیلم به ما یک نشانه بدهد، بیشتر ما را نسبت به شخصیت پردازی آن گمراه می‌کند. چرا؟ چون شخصیتی که بعدا ما مطلع می‌شویم که شخصیت مهم ما در داستان است، بسیار غیر منطقی رفتار می‌کند و انگیزه اش برای چنین رفتار مجرمانه‌ای برای ما آشکار نیست. در مورد انگیزه باید بیشتر مو شکافی کنیم، چرا شخصیت قاتل خودش به دنبال قاتل است؟ انگیزه اش برای قتل های متعدد زن‌ها چیست؟ چه اتفاقی در گذشته موجب این رفتار قاتل شده است؟</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">همیشه در روانکاوی مجرم، به گذشته فرد می‌نگریم. یعنی ما باید فکت هایی از شخصیت داشته باشیم تا بگوییم با توجه به آن مجرم دست به آن کار های غیر انسانی زده اما، ما در مورد کاراکتر کارآگاه لاوسون در فیلم آسیب دیده، گذشته‌ی کمرنگ و کدری را شاهد هستیم که هیچ کمکی در انگیزه قتل هایش به دست نمی‌آوریم.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">نقص در منطق روایی</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">یکی از بزرگ‌ترین مشکلات فیلم آسیب دیده نقص در منطق روایی است. همانطور که ذکر شد، خود کارآگاه لاوسون که در جستجوی قاتل است، در واقع خود قاتل است. این تضاد در روایت، حتی اگر هدف فیلم نشان دادن پیچیدگی‌های ذهنی شخصیت باشد، به‌طور مؤثر اجرا نمی‌شود. چرا که برای مخاطب دشوار است که باور کند شخصی که به‌طور مداوم در جستجوی قاتل است، خود در حال ارتکاب قتل‌ها باشد.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">سرعت و ریتم ضعیف روایت</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">ضلع سوم نقطه‌ی ضعف در پردازش به داستان فیلم آسیب دیده ریتم کند و گاهی بی‌هدف آن است. این کندی در پیشبرد داستان باعث می‌شود که روابط میان شخصیت‌ها سطحی و ناپایدار به نظر برسد. برای مثال، روابط میان لاوسون و بوید یا بوید و همسرش بیشتر به‌صورت سطحی نمایش داده می‌شوند و مخاطب نمی‌تواند به‌طور کامل احساس کند که چرا این روابط به چنین وضعیتی رسیده‌اند.</p><figure id="figure-ejf895614hm7bpj87i"><img id="ejf895614hm7bpj87i" src="https://cdn.durable.co/blocks/1e0QLUoefjoPN6gZXHeCRSe3GJFYYb8aSXEu4bKxR0SudFbnoBHDm0lDgt1ma7ku.jpg" alt="کارآگاه گلن بوید (جیانی کاپالدی) در جنگل به دنبال قاتل اصلی، یعنی کارآگاه دن لاوسون (ساموئل ال. جکسون)، می‌گردد و اسلحه‌اش را نشانه گرفته است." title="کارآگاه گلن بوید (جیانی کاپالدی) در جنگل به دنبال قاتل اصلی، یعنی کارآگاه دن لاوسون (ساموئل ال. جکسون)، می‌گردد و اسلحه‌اش را نشانه گرفته است." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1e0QLUoefjoPN6gZXHeCRSe3GJFYYb8aSXEu4bKxR0SudFbnoBHDm0lDgt1ma7ku.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">چند نکته مثبت</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">حالا زمان آن رسیده پس از گلوله های مرگباری که به سمت فیلم Damaged پرتاب کردیم، چتد نکته مثبت را هم بگوییم. اول اینکه فضا فیلم بسیار ملموس است. این یک امتیاز است که ما می توانیم همراه کارآگاه ها خیابان های ادینبورگ را قدم بزنیم و همچنین ترکیب موقعیت ادینبورگ و اتمسفر نوآر حس نزدیکی به چشمان بیننده میدهد.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">انتخاب ساموئل ال جکسون در فیلم Damaged به نظر من کار هوشمندانه ای بود و البته تاثیر حضور وینست کسل را نباید نادیده گرفت. حضور کسل در هر فیلمی یک حس تازه ای به فیلم می بخشد.&nbsp;</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در مورد تصویر برداری و قاب بندی فیلم Damaged هم باید صادقانه گفت که نمره قابل قبولی دارد چون تصاویر زنده اند، میتپند حتی زمانی که تصویر ساکن است و باران میبارد میتوانی باران را از پشت دیسپلی حس کنی حتی اگر تا به حال به ادینبورگ نرفته باشی. رنگ بندی سرد و تاریک هم نوآر را بیشتر به&nbsp; رخ مخاطب می کشد به نظر مناسب حال فیلم بود و انرژی بیشتری به فیلم داد.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">نتیجه‌گیری</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در نهایت، فیلم آسیب دیده از ۲ منظر ساختار روایی و شخصیت‌پردازی یک اثر با پتانسیل‌های نهفته است که به‌خوبی به مرحله اجرا در نمی‌آید. ضعف در توسعه شخصیت‌ها، عدم پیوستگی منطقی در داستان و عدم توضیح کافی انگیزه‌های شخصیت‌ها، باعث می‌شود که مخاطب نتواند با داستان ارتباط عاطفی برقرار کند یا درگیر پیچیدگی‌های آن شود.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">همچنین در مورد ریتم داستان، ما ریتم کند و خسته کننده ای در داستان را شاهد بودیم. و بازی بازیگران، مهره های مهم انتخاب شده برای بازیگری، اتمسفر بسیار خوب و همچنین جلوه های بصری قابل قبول هیچکدام نتوانستند جای پردازش به داستان را بگیرند و حوصله مخاطب را سر بردند.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">اگر فیلم آسیب دیده به جای تلاش برای الگو برداری از فیلم "هفت" (به انگلیسی Seven) شاهکار دیوید فینچر و سریال "کارآگاه واقعی"(به انگلیسی True Detective) بیشتر بر توسعه شخصیتی و ایجاد لایه‌های پیچیده‌تر در ساختار داستانی تمرکز می‌کرد، و همچنین سعی می‌کرد اثری مستقل را ایجاد کند، می‌توانست به یک تجربه جذاب‌تر و منسجم‌تر تبدیل شود. اما این اتفاق رقم نخورد و بازی مهره های قدر سینمای هالیوود از جمله؛ ساموئل ال جکسون و وینسنت کسل زیر سایه‌ی پردازش و فیلم‌نامه ضعیف کمرنگ تر هم شد. با نمره ۴ از ۱۰ پرونده این فیلم نیز بسته می‌شود.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">شایان آیرملو تبریزی</p>

پتانسیل از دست رفته در ژانر تریلر جنایی: نقد فیلم "آسیب دیده" اثر تری مک دانا

<p>Damaged, the latest film by Terry McDonagh, is a crime thriller that, despite boasting a strong cast, falls flat and disappoints both seasoned moviegoers and critics.</p><p>The film follows Detective Dan Lawson, played by Samuel L. Jackson, who is tracking a serial killer in Chicago. However, due to similarities with a series of murders in Edinburgh, Scotland, he is called there to assist Detective Boyd, played by Gianni Capaldi, in uncovering the truth.</p><h3>A Promising Premise That Falls Apart</h3><p><br>At first glance, Damaged—written by Gianni Capaldi—presents an intriguing premise. However, the screenplay fails to capitalize on its potential, leaving the narrative underdeveloped and underwhelming. While there are no major visual flaws, the film’s foundational storytelling elements are weak. Character arcs lack depth, and the audience struggles to form any real connection with them.</p><h3>Shallow Character Development and Weak Motivations</h3><p><br>One of the film’s biggest flaws lies in its characterization. The characters lack depth and complexity, making them feel one-dimensional. Take Detective Lawson, for example—he is introduced as a troubled, complex figure, but his internal conflicts are never truly explored. Instead of showing us his struggles through his actions, the film merely tells us about them through dialogue.</p><figure id="figure-ua1ehtjz1bm7bozwo1"><img id="ua1ehtjz1bm7bozwo1" src="https://cdn.durable.co/blocks/36JrSIY99TUKkeCcAJHSuCkm1QBy66wQiITyf1dCDq5eU2Y2Sxwt25nxM38anpYf.jpg" alt="Detective Dan Lawson (Samuel L. Jackson) aims his gun at Detective Walter Bravo (Vincent Cassel)" title="Detective Dan Lawson (Samuel L. Jackson) aims his gun at Detective Walter Bravo (Vincent Cassel)" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/36JrSIY99TUKkeCcAJHSuCkm1QBy66wQiITyf1dCDq5eU2Y2Sxwt25nxM38anpYf.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>The only defining trait Lawson seems to have is his alcoholism, but rather than adding depth to his character, it confuses the audience about his true nature. As the story unfolds, we learn that he plays a crucial role in the plot, yet his actions feel illogical. His motivations remain unclear, raising important questions: Why is the killer himself hunting for the murderer? What drives him to commit multiple murders? What past events have shaped him into this person?</p><p>In crime psychology, a criminal’s past is often key to understanding their actions. But in Damaged, Lawson’s past remains vague and underdeveloped, leaving the audience with no concrete understanding of why he does what he does.</p><h3>A Breakdown in Narrative Logic</h3><p><br>Perhaps the most glaring issue in Damaged is its lack of narrative logic. As previously mentioned, Lawson, the detective searching for the killer, is in fact the killer himself. While this twist could have been executed in a way that highlights the psychological complexity of the character, the film fails to do so convincingly. The idea that someone so deeply engaged in solving the case is actually the culprit is presented in a way that feels forced rather than clever.</p><h3>Slow Pacing and Weak Storytelling</h3><p><br>Another major flaw in Damaged is its sluggish pacing. The film drags on without a clear sense of direction, making character relationships feel superficial and unconvincing. For example, the dynamics between Lawson and Boyd, or Boyd and his wife, are shallowly portrayed, preventing the audience from fully understanding the emotional weight of their interactions.</p><figure id="figure-ndntbfopam7bp0shl"><img id="ndntbfopam7bp0shl" src="https://cdn.durable.co/blocks/1e0QLUoefjoPN6gZXHeCRSe3GJFYYb8aSXEu4bKxR0SudFbnoBHDm0lDgt1ma7ku.jpg" alt="Detective Glen Boyd (Gianni Capaldi) searches for the real killer, Detective Dan Lawson (Samuel L. Jackson), in the forest and takes aim with his gun." title="Detective Glen Boyd (Gianni Capaldi) searches for the real killer, Detective Dan Lawson (Samuel L. Jackson), in the forest and takes aim with his gun." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1e0QLUoefjoPN6gZXHeCRSe3GJFYYb8aSXEu4bKxR0SudFbnoBHDm0lDgt1ma7ku.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><h3>A Few Positive Points</h3><p>Now that we've fired some deadly bullets at Damaged, it's time to mention a few positives. First, the film’s atmosphere is incredibly tangible. It's a real advantage that we can walk alongside the detectives through the streets of Edinburgh, and the combination of the city's setting with the noir ambiance creates a sense of closeness for the viewer.</p><p>Casting Samuel L. Jackson was, in my opinion, a smart choice. And, of course, the impact of Vincent Cassel’s presence shouldn’t be overlooked. Cassel has this unique ability to inject fresh energy into any film he’s in.</p><p>When it comes to cinematography and framing, I have to be honest—the film earns a decent score. The visuals feel alive, they pulse with energy. Even in still shots, when the rain pours down, you can almost feel the raindrops through the display, even if you've never set foot in Edinburgh. The cold, dark color palette reinforces the noir aesthetic, making it more pronounced and, in a way, giving the film a stronger presence.</p><h3>Conclusion</h3><p><br>Ultimately, Damaged had the potential to be a compelling thriller, but its weak character development, narrative inconsistencies, and lack of clear motivations prevent it from making an impact. The film’s slow pacing and underwhelming execution fail to engage viewers, leaving them detached from the story.</p><p>Despite featuring talented actors like Samuel L. Jackson and Vincent Cassel, even their performances couldn’t save the film from its weak script and poor execution.</p><p>If Damaged had focused more on building its characters and crafting a layered, original story—rather than attempting to mimic Se7en or True Detective—it could have been a much stronger, more memorable film. Instead, it remains a forgettable thriller, earning a disappointing 4 out of 10.</p><p>Shayan Iroomloo Tabrizi</p>

A Wasted Potential in the Crime Thriller Genre: "Damaged" film review

<p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم The Lighthouse یا فیلم فانوس دریایی اثر قابل تحسین رابرت اگرز است. این فیلم در سال ۲۰۱۹ تولید شد و به دلیل فیلم‌برداری چشمگیر و استفاده از قاب‌بندی‌های سمبلیک، به یکی از نمونه‌های برجسته در سینمای معاصر تبدیل شده است. فیلم The Lighthouse در جشنواره اسکار ۲۰۲۰ نامزد دریافت جایزه بهترین دستاورد فیلمبرداری شد که توسط یارین بلاشکه فیلم‌برداری شده است. فیلم برداری بی نظیر یارین بلاشکه نه‌تنها از نظر تکنیکی خیره‌کننده است، بلکه هر قاب به‌گونه‌ای طراحی شده که معنای خاصی را به مخاطب منتقل می‌کند. در ادامه نقد فیلم The Lighthouse به سبک و نوع فیلم‌برداری بیشتر می‌پردازیم.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">خلاصه داستان</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">داستان فیلم فانوس دریایی (به انگلیسی The Lighthouse) در مورد دو فانوسبان است که برای ۴ هفته قرار است از یک فانوس دریایی در یک جزیره دور افتاده محافظت کنند. داستان فیلم در حدود ۱۸۹۰ اتفاق می‌افتد. توماس ویک (ویلیام دفو) یک ملوان قدیمی که ۱۳ سال است کریسمس را پیش خانواده‌اش نبوده همراه افرایم وینسلو (رابرت پتینسون) به عنوان دستیارش به جزیره می‌رسند و روایت خطی ما آغاز می‌شود. شخصیت ها و المان های فیلم را میتوانیم با کهن الگو های معروف یانگ یعنی «قهرمان»، «سایه»، «نور مقدس یا خدا» و «آنیما» بررسی کنیم.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">تقابل «قهرمان» با «سایه» بر سر «نور مقدس»</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در فیلم The Lighthouse، «قهرمان» و «خود» شخصیت افرایم وینسلو است که در پی دستیابی به «نور مقدس»، «خدا» و یا حقیقت به توماس هاوارد تبدیل می‌شود. کهن الگوی «نور مقدس»، همان حقیقتی است که قهرمان در پی آن باید تغییر کند، باید از سختی ها، گره ها و تله ها گذر کند تا به آن دست یابد. «خدا» یا حقیقت همان نور داخل فانوس دریایی است که هر چقدر شخصیت اصلی ما بیشتر به آن نزدیک می‌شود تشنه تر می‌شود و در انتها می‌سوزد. در فیلم The Lighhouse رابرت اگرز، به جای سوختن، سقوط شخصیت را شاهد هستیم. شخصیت «سایه» پیرمردی است که در گذشته ملوان بوده است و حالا نه تنها «سایه» آن روی سکه‌ی «قهرمان» است بلکه به عنوان آرکتایپ «پیر دانا» و «جادوگر» هم به حساب می‌آید. می‌پرسید چرا؟</p><figure id="figure-hvecbc4kc6m6dh2rk8"><img id="hvecbc4kc6m6dh2rk8" src="https://cdn.durable.co/blocks/9SBq8any5BHsbJuMCqCJt6m0ElhUralWVTUzxXZCrouo3xnCUU0wVyUT7MOFshZW.jpg" alt="شخصیت ویلم دفو که با نگاهی پر از جنون به دوربین خیره شده است." title="شخصیت ویلم دفو که با نگاهی پر از جنون به دوربین خیره شده است." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/9SBq8any5BHsbJuMCqCJt6m0ElhUralWVTUzxXZCrouo3xnCUU0wVyUT7MOFshZW.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">«سایه» یا «سایه‌ی قهرمان» دقیقا آن روی سکه‌ی «قهرمان» است چون تیرگی ها را نشان می‌دهد، بد ذاتی ها را نشان می‌دهد و این آرکتایپ جزو پیچیده ترین آرکتایپ ‌ها است. توماس ویک (ویلیام دفو) در فیلم The Lighthouse شخصیتی مستبد، زورگو، بی بند و بار و دائم الخمر است. ما او را با غرایز جنسی زیاد در فیلم می‌بینم. او «سایه»ی «خود» یا همان شخصیت «قهرمان» داستان فیلم فانوس دریایی است. در عین حال داستان های زیادی برای تعریف کردن برای افرایم وینسلو دارد. می‌توان گاهی او را «پدر» دانست، پدری زورگو که درحال ساختن شخصیت «قهرمان» از فرزندش است. و در نهایت او «نگهبان» و همچنین «جادوگر» است. چون از نور محافظت می‌کند و تنها کسی است که به حقیقت دسترسی دارد یعنی به درجه ای رسیده که میتواند حقیقت را حفظ کند.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">پری دریایی در فیلم The Lighthouse اثر رابرت اگرز، یاد آور کهن الگوی «آنیما» است. البته در این جا «آنیما» متعادل کننده نیست، بلکه اغواگر، فریبنده و غیر قابل دسترس است، زیرا در اسطوره‌شناسی، موجوداتی مانند پری دریایی اغلب نماد اغوا، وسوسه، و ممنوعیت هستند.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">آتش ممنوعه پرومتئوس</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">اسطوره پرومتئوس، یک داستان قدیمی یونان باستان است که در آن پرومته یا پرومتئوس آتش آگاهی یا همان «نور مقدس» را از خدایان می‌دزدد و زئوس او را مجازات ابدی می‌کند. در این مجازات او به یک صخره زنجیر می‌شود و روزانه عقابی به او حمله می‌کند و جگرش را زنده زنده می خورد و دوباره شب جگر پروموته رشد می‌کند و این داستان دوباره تکرار می‌شود. در فیلم فانوس دریایی نیز رابرت اگرز همین داستان را به طور ضمنی بیان می‌کند.</p><figure id="figure-5j1h82epu9m6dh8qxb"><img id="5j1h82epu9m6dh8qxb" src="https://cdn.durable.co/blocks/22qPACDztlSuxxWtXVmQGxGa5Y7UGkqGSpuu0kzKtJj4CUQA30VYovnpZqR9DAzD.jpg" alt="رابرت پتینسون کنار پنجره ایستاده و به بیرون، به سوی ناشناخته‌ها در فیلم فانوس دریایی نگاه می‌کند." title="رابرت پتینسون کنار پنجره ایستاده و به بیرون، به سوی ناشناخته‌ها در فیلم فانوس دریایی نگاه می‌کند." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/22qPACDztlSuxxWtXVmQGxGa5Y7UGkqGSpuu0kzKtJj4CUQA30VYovnpZqR9DAzD.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: center center;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در فیلم The Lighthouse شخصیت توماس هاوارد (رابرت پتیسون) پرومته است که به دنبال آتش، نور یا همان حقیقت ممنوعه توسط توماس ویک ( ویلیام دفو) است. توماس ویک می‌تواند نمادی از زئوس دانا باشد که باعث مجازات پرومته می‌شود، یعنی پیشتر قبل از مرگ به او هشدار می‌دهد که جگرت توسط مرغان دریایی خورده خواهد شد. و در نهایت عاقبت پرومته پس از کشف حقیقت مجازات می‌شود و این بار نه به وسیله‌ی عقاب، بلکه توسط مرغان دریایی که روح ملوانان مرده در آن ها دمیده شده.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">رئالیستیک در عین حال تئاتریکال</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">بازی ویلیام دفو در فیلم فانوس دریایی در نوع خود بی نظیر است. دیالوگ های دفو لحنی شاعرانه و شکسپیری دارد، او در صحنه هایی از فیلم با استفاده از ژست‌های اغراق‌شده و بیان خطابه‌گونه، جنبه‌ای تئاتری به بازی خود می‌بخشد در عین حال بازی واقع گرایانه او به قدری زیباست که ما در طی فیلم فراموش می‌کنیم که او ویلیام دفو است. دفو در فیلم The Lighthouse با بیان لهجه‌ای خاص و حرکاتی که حالت یک دریانورد کهنه‌کار را القا می‌کند، شخصیت‌پردازی عمیقی دارد. همچنین تضاد میان لحظات آرام و انفجاری رابرت پتینسون نیز بازی تئاتریکال را یادآوری می‌کند و در عین حال پتینسون تحولی درونی و تدریجی از فردی خجالتی به مردی جنون‌زده را نشان می‌دهد که این از قدرت بازی او در سبک متد اکتینگ است.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">سبک بازی هردو به تعلیق احساسی فیلم The Lighthouse کمک کرد و صحنه هایی از فیلم را شبیه صحنه تئاتر کرد. همچنین ما در هر دو بازیگر غرق شدن در نقش را می‌بینیم. در قسمت هایی از فیلم واقعا حس می‌شود هر دو بازیگر مست هستند و پشت دوربین دیالوگ می‌گویند. یا احساس خشم، جنون و سرخوردگی در هر دو بازیگر مشهود است و هر دو به خوبی احساساتشان را بروز می‌دهند.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">زبان سمبلیک قاب‌ها</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم‌برداری فیلم The Lighthouse که توسط یارین بلاشکه انجام شده، نه‌تنها از نظر تکنیکی خیره‌کننده است، بلکه هر قاب به‌گونه‌ای طراحی شده که معنای خاصی را به مخاطب منتقل می‌کند. فیلم فانوس دریایی در نسبت ۱:۱.۱۹ است چیزی شبیه مربع فیلم‌برداری شده، قالبی که در سال های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ در سینما استفاده می‌شد. این نسبت در کنار سیاه سفید بودن فیلم احساسات را بیشتر در فیلم بروز می‌دهد. مثلا حس انزوا و فشار بر روی شخصیت ها به وضوح حس می‌شود. به دلیل این قاب‌بندی، شخصیت‌ها در بسیاری از صحنه‌ها در فضای تنگ و فشرده‌ای دیده می‌شوند که این حس به تم اصلی فیلم یعنی انزوا و زندانی‌شدن کمک می‌کند. برای مثال در صحنه‌هایی که پتینسون در حال کار با فرغون است و یا زمانی که وسایل سنگین را به سختی جا به جا می‌کند، حس تنهایی و خفگی را به مخاطب منتقل می‌کند.</p><figure id="figure-2xgzjdnngm6dh76ou"><img id="2xgzjdnngm6dh76ou" src="https://cdn.durable.co/blocks/35yh4CnbOFEhCjIayQxinLJdZNrUrZnYBzX3ovMt87r1ZjF4C0j7d7NDhypTEGbL.jpg" alt="رابرت پتینسون در حال هل دادن یک فرغون به سمت فانوس دریایی است، که در پس‌زمینه فانوس دریایی و مرغان دریایی به وضوح دیده می‌شوند در فیلم فانوس دریایی" title="رابرت پتینسون در حال هل دادن یک فرغون به سمت فانوس دریایی است، که در پس‌زمینه فانوس دریایی و مرغان دریایی به وضوح دیده می‌شوند در فیلم فانوس دریایی" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/35yh4CnbOFEhCjIayQxinLJdZNrUrZnYBzX3ovMt87r1ZjF4C0j7d7NDhypTEGbL.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: center center;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم‌برداری سیاه‌وسفید و استفاده از نورپردازی با کنتراست بالا، عناصری از سینمای اکسپرسیونیستی را یادآوری می‌کند. این نورپردازی باعث می‌شود سایه‌ها به‌صورت نمادین عمل کنند. سایه‌های بلند و تهدیدآمیز معمولاً نشان‌دهنده‌ی ترس، قدرت، یا حضور مرموز یک نیروی دیگر هستند. همچنین فانوس دریایی به‌عنوان یک نماد کلیدی در فیلم، همیشه در مرکز یا بالای قاب قرار می‌گیرد و نشان‌دهنده‌ی قدرت، وسوسه، یا حتی خدایان باستانی است. شاید اگر فیلم‌برداری فیلم فانوس دریایی با این جزئیات انجام نمی‌شد و یا شخص دیگری فیلم‌برداری می‌کرد این فیلم به ان اندازه قدرتمند ظاهر نمی‌شد.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">پو و فانوس دریایی</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در نهایت فیلم The Lighthouse برگرفته از داستان نیمه کاره ادگار آلن پو است که فقط ۳ صفحه از آن را نوشت و مدتی بعد به طور مرموزی درگذشت. جالب این جا است که در داستان به دو فانوسبان اشاره ندارد تنها به یک فانوسبانی اشاره شده است که در جزیره ای قرار است از یک فانوس دریایی محافظت کند و هر روز یادداشت های روزانه می‌نویسد.</p><h3 data-mce-style="direction: rtl;" style="direction: rtl;">نتیجه گیری شخصی</h3><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">حالا می‌توان کمی درنگ کرد و سوال مطرح کرد که آیا شخصیت توماس هاوارد (رابرت پتینسون) در فیلم فانوس دریایی تنها است و در ذهنش شخصیت توماس ویک (ویلیام دفو) را خودش در ذهنش ساخته؟ در قسمتی توماس ویک، مست در آغوش توماس هاوارد لم داده، توماس هاوارد می‌گوید من توماس هستم، و توماس ویک به او میگوید نه، من توماسم و تو افرایم وینسلو هستی. توماس هاوارد می‌گوید: نه من توماس هستم. یا اینکه شاید طبق گفته‌ی توماس ویک، توماس هاوارد هنوز در جنگل های کانادا به سر می‌برد و این ها همه خیالات است؟ در هر دو صورت چه هاوارد به جزیره آمده باشد و چه در جنگل باشد، او احتمالا تنها است و همانطور که در آرکتایپ ها اشاره کردیم، «سایه» در واقع نیمه تاریک شخصیت «خود» یا «قهرمان» است. پس میتوان این احتمال را داد که توماس هاوارد تنهاست و این اتفاقات توهمات خود او است.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در نهایت، فیلم فانوس دریایی با داستانی پرکشش و بازی‌های قدرتمند بازیگرانش، به‌علاوه جذابیت‌های بصری فراوان، توانسته است تجربه‌ای جذاب را به مخاطب ارائه دهد. من به این فیلم نمره ۷ از ۱۰ می‌دهم.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">شایان آیرملو تبریزی</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;"><br></p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;"><br></p>

از نور مقدس تا سایه‌ها: نقد روانشناختی فیلم "فانوس دریایی" اثر رابرت اگرز

<p>The The Lighthouse film by Robert Eggers is a remarkable film. It was produced in 2019 and has become one of the outstanding films in contemporary cinema, mainly because of its impressive cinematography and symbolic framing. The film was nominated for Best Cinematography at the 2020 Academy Awards, and it was shot by Jarin Blaschke. The cinematography is not only technically amazing, but each frame is designed to convey a specific meaning to the audience. Now, let's take a closer look at the style and type of cinematography in The Lighthouse film.</p><h3>Plot Summary</h3><p>The story of The Lighthouse film is about two lighthouse keepers who are supposed to protect a lighthouse on a remote island for four weeks. The story takes place around 1890. Thomas Wake (played by Willem Dafoe), an old sailor who hasn’t spent Christmas with his family for 13 years, arrives at the island with Ephraim Winslow (played by Robert Pattinson), his assistant. The linear story begins from there. The characters and elements in the film can be analyzed through the famous Jungian archetypes of "Hero," "Shadow," "Holy Light or God," and "Anima."</p><h3>The Battle of "Hero" with the "Shadow" for the "Holy Light"</h3><p>In The Lighthouse film, the "Hero" and the "Self" is Ephraim Winslow’s character, who transforms into Thomas Howard as he seeks the "Holy Light," "God," or truth. The archetype of "Holy Light" represents the truth that the hero must strive for. The hero must go through difficulties and obstacles to reach it. The "God" or truth is the light inside the lighthouse, which makes the main character thirstier as he gets closer, and in the end, he burns. But in The Lighthouse film, Robert Eggers shows us the hero's fall instead of burning. The "Shadow" is represented by an old sailor, Thomas Wake, who is not only the shadow of the "Hero," but also the archetype of the "Wise Old Man" and "Magician."</p><figure id="figure-y8tx4gsvagm6dbl3y9"><img id="y8tx4gsvagm6dbl3y9" src="https://cdn.durable.co/blocks/9SBq8any5BHsbJuMCqCJt6m0ElhUralWVTUzxXZCrouo3xnCUU0wVyUT7MOFshZW.jpg" alt="Willem Dafoe's character staring intensely at the camera with a look of madness in his eyes" title="Willem Dafoe's character staring intensely at the camera with a look of madness in his eyes" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/9SBq8any5BHsbJuMCqCJt6m0ElhUralWVTUzxXZCrouo3xnCUU0wVyUT7MOFshZW.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>Why is that? The "Shadow" or the "Shadow of the Hero" shows the darkness and the evil sides of the character, and it is one of the most complex archetypes. Thomas Wake (Willem Dafoe) is an oppressive, rude, and drunk character. We see him in the film with strong sexual instincts. He is the "Shadow" of the "Self" or the hero in The Lighthouse film. At the same time, he has many stories to tell Ephraim Winslow. Sometimes, we can think of him as the "Father," a strict father trying to shape the "Hero" from his son. Ultimately, he is the "Guardian" and also the "Magician," because he protects the light and is the only one who has access to the truth. He has reached a level where he can preserve the truth.</p><p>The mermaid in The Lighthouse film represents the archetype of "Anima." However, this "Anima" is not a balancing force; it is seductive, deceiving, and unreachable, because in mythology, mermaids often symbolize temptation, seduction, and prohibition.</p><h3>Prometheus’ Forbidden Fire</h3><p>The myth of Prometheus is an ancient Greek story where Prometheus steals the fire of knowledge, or the "Holy Light," from the gods, and Zeus punishes him for it. He is chained to a rock, and every day an eagle attacks him, eating his liver, which grows back each night, repeating the cycle. In The Lighthouse film, Robert Eggers implicitly tells this story.</p><figure id="figure-9ri4cgryb5m6dbmuw4"><img id="9ri4cgryb5m6dbmuw4" src="https://cdn.durable.co/blocks/22qPACDztlSuxxWtXVmQGxGa5Y7UGkqGSpuu0kzKtJj4CUQA30VYovnpZqR9DAzD.jpg" alt="Robert Pattinson standing by the window, gazing out into the unknown in The Lighthouse" title="Robert Pattinson standing by the window, gazing out into the unknown in The Lighthouse" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/22qPACDztlSuxxWtXVmQGxGa5Y7UGkqGSpuu0kzKtJj4CUQA30VYovnpZqR9DAzD.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>In the film, Thomas Howard (Robert Pattinson) is Prometheus, seeking the forbidden fire, the light, or truth from Thomas Wake (Willem Dafoe). Thomas Wake can symbolize the wise Zeus who punishes Prometheus. Before his death, Wake warns him that his liver will be eaten by seagulls. Eventually, Prometheus is punished for discovering the truth, but this time not by an eagle, but by the seagulls, which represent the spirits of dead sailors.</p><h3>Realistic Yet Theatrical</h3><p>Willem Dafoe’s performance in The Lighthouse film is exceptional. His dialogues have a poetic and Shakespearean tone, and in some scenes, he adds a theatrical touch with exaggerated gestures and speeches. At the same time, his realistic performance is so beautiful that we forget he is Willem Dafoe. In The Lighthouse film, Dafoe’s deep character portrayal is complemented by his unique accent and movements that make him appear as an experienced sailor. The contrast between Robert Pattinson’s calm and explosive moments reminds us of theatrical performance as well, while also showing the gradual transformation of a shy man into a mad one, showcasing the power of method acting.</p><p>Both actors’ performances add to the emotional suspense of the film, making some scenes feel like a theater play. In some parts of the film, it feels like the actors are truly drunk and speaking their lines, and the anger, madness, and frustration in their performances are clear and well-expressed.</p><h3>Symbolic Framing Language</h3><p>The cinematography in The Lighthouse film, shot by Jarin Blaschke, is not only technically stunning, but each frame is designed to convey a specific meaning to the audience. The film has a 1:1.19 aspect ratio, which is similar to a square format used in the 1920s and 1930s in cinema. This ratio, combined with the black-and-white filming, enhances the emotions in the film, such as isolation and pressure on the characters. Due to this framing, the characters are often seen in confined spaces, which contributes to the film's theme of isolation and imprisonment. For example, in scenes where Pattinson works with a wheelbarrow or struggles to move heavy objects, the feeling of loneliness and suffocation is strongly conveyed.</p><figure id="figure-4kqeinhb6m6dbpxor"><img id="4kqeinhb6m6dbpxor" src="https://cdn.durable.co/blocks/35yh4CnbOFEhCjIayQxinLJdZNrUrZnYBzX3ovMt87r1ZjF4C0j7d7NDhypTEGbL.jpg" alt="Robert Pattinson pushing a wheelbarrow towards the lighthouse, with the lighthouse and seagulls prominently visible in the background in The Lighthouse." title="Robert Pattinson pushing a wheelbarrow towards the lighthouse, with the lighthouse and seagulls prominently visible in the background in The Lighthouse." class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/35yh4CnbOFEhCjIayQxinLJdZNrUrZnYBzX3ovMt87r1ZjF4C0j7d7NDhypTEGbL.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>The black-and-white cinematography and the use of high-contrast lighting remind us of expressionist cinema. The lighting makes shadows symbolic. Tall and threatening shadows usually represent fear, power, or the presence of a mysterious force. The lighthouse, as a key symbol in the film, is always at the center or top of the frame, representing power, temptation, or even ancient gods. If the cinematography hadn’t been done with such attention to detail, the film wouldn’t have appeared as powerful.</p><h3>Poe and The Lighthouse</h3><p>Finally, The Lighthouse film is inspired by Edgar Allan Poe’s unfinished story, which he only wrote three pages of before mysteriously dying. Interestingly, in the story, there is no mention of two lighthouse keepers; only one is mentioned, who is on an island protecting a lighthouse and writing daily notes.</p><h3>Personal Conclusion</h3><p>Now, we can pause and ask: Is Thomas Howard (Robert Pattinson) alone in The Lighthouse, and has he created the character of Thomas Wake (Willem Dafoe) in his mind? In one part, when Thomas Wake is drunk and leans on him, Thomas Howard says, "I’m Thomas," and Wake responds, "No, I’m Thomas, and you’re Ephraim Winslow." Howard insists, "No, I’m Thomas." Or maybe, as Wake says, Thomas Howard is still in the forests of Canada, and all these events are just his fantasies. In either case, whether Howard has reached the island or is still in the forest, he is probably alone. As we mentioned in the archetypes, the "Shadow" is actually the dark side of the "Self" or "Hero." So it’s possible that Thomas Howard is alone, and these events are his illusions.</p><p>In the end, The Lighthouse film offers an engaging story, powerful performances from its actors, and many visual attractions, making it a captivating experience for the audience. I would rate this film 7 out of 10.</p><p>Shayan Iroomloo Tabrizi</p>

From Sacred Light to Shadows: A Psychoanalytic Criticism of "The Lighthouse" Film

<p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم "کیک محبوب من" به کارگردانی بهتاش صناعی ها و مریم مقدم، نامزد دریافت خرس طلایی جشنواره برلین، برنده دو جایزه جشنواره برلین در بخش رقابت Ecumenical Jury و FIPRESCI و همینطور برنده جایزه سیلور هوگو از جشنواره بین المللی فیلم شیکاگو شد.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">احتمالا بهتاش صناعی ها را بیشتر با فیلم "احتمال باران اسیدی" اش بشناسید، فیلمی که اولین همکاری او با همسرش، مریم مقدم به عنوان نویسنده و کارگردان شکل گرفت، که مریم مقدم خودش در این فیلم ایفای نقش کرده بود. این دو فیلم ساز جوان در چهارمین اثر خود با فیلم "کیک محبوب من" کار فیلم سازی خود را در ایران پایان دادند.</p><figure id="figure-1hmkyru9ycm3dntzrl"><img id="1hmkyru9ycm3dntzrl" src="https://cdn.durable.co/blocks/36hLB6AQt0tXX3cqVtS3pkeQUtTjfHQP6PGhLBhQO5a8F47LNtN0amb6j3kQ5bQf.png" alt="مهین (لیلی فرهادپور) و فرامرز (اسماعیل محرابی) در صحنه ای از فیلم کیک محبوب من شراب می نوشند و می خندند. نقد شایان آیرملو تبریزی" title="مهین (لیلی فرهادپور) و فرامرز (اسماعیل محرابی) در صحنه ای از فیلم کیک محبوب من شراب می نوشند و می خندند. نقد شایان آیرملو تبریزی" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/36hLB6AQt0tXX3cqVtS3pkeQUtTjfHQP6PGhLBhQO5a8F47LNtN0amb6j3kQ5bQf.png" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم شجاعانه ی "کیک محبوب من" در ایران با حجاب آزاد ساخته شده است و به همین علت بسیاری از منتقدان وابسته به حکومت این فیلم را نقد نکردند یا اگر نقد کردند، نقد ها منفی بوده است. فارغ از شجاعت بهتاش صناعی ها و مریم مقدم به عنوان کارگردان؛ ریتم درست، اصالت و کشش داستانی خوب و همچنین بازی زیبای لیلی فرهادی و اسماعیل محرابی این فیلم را تبدیل به یکی از موفق ترین فیلم های ساخته شده پس از انقلاب ۵۷ کرده است.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">داستان فیلم "کیک محبوب من" در مورد یک زن تنها است که می خواهد این سکوت قاب های تنهایی را در خانه بشکند و دوباره زندگی مشترک را تجربه کند. از همین تنهایی شروع کنیم، در طول فیلم از ابتدا ما مهین را در قاب های تنها میبینیم. او به معنای واقعی تنهاست، در تمام قاب های فیلم، حتی در قاب های پایانی فیلم "کیک محبوب من" ما تماما با تنهایی رو به رو هستیم. تنها زمانی این تنهایی شکسته می‌شود که فرامرز وارد قاب تنهایی مهین می‌شود ما از آن پس تمام قاب‌هایمان دو نفره است. من به جرات می‌گویم این فیلم اصیل است، چون واضح است و چیز پنهانی از بیننده ندارد. صاف و صادق تنهایی را نشانمان می‌دهد. حتی هنگام صحبت مهین با دخترش ما تنهایی مهین را به وضوح لمس می‌کنیم. مهین تنهاست، حتی در میان دوستانش.</p><figure id="figure-qubjm3x36m3dnuw7u"><img id="qubjm3x36m3dnuw7u" src="https://cdn.durable.co/blocks/22rxI31dVp4tKNc5qtgAuotv7t4UkS2dD1sLZmSs1JEyWQsx9KC2vEpJ71HhhyWI.jpg" alt="مهین (لیلی فرهادپور) و دوستانش در یک صحنه از فیلم کیک محبوب من در حال خندیدن هستند. نقد شایان آیرملو تبریزی" title="مهین (لیلی فرهادپور) و دوستانش در یک صحنه از فیلم کیک محبوب من در حال خندیدن هستند. نقد شایان آیرملو تبریزی" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/22rxI31dVp4tKNc5qtgAuotv7t4UkS2dD1sLZmSs1JEyWQsx9KC2vEpJ71HhhyWI.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">ریتم فیلم "کیک محبوب من" کند بود، اما کندی ریتم آزار دهنده نبود. بلکه امتیاز این فیلم به خاطر ریتم درستش هم هست. شاید از این کند تر هم می‌توانست باشد، یعنی با حذف برخی از سکانس ها که دخل زیادی به داستان نداشتند می‌توانستیم فیلم یک‌دست تری را مشاهده کنیم. مثل سکانس مداخله مهین در کار گشت ارشاد برای فراری دادن یک دختر از دستشان. فیلم "کیک محبوب من" به وضوح دارد اعتراضش را اعلام می‌کند اصلا دیگر نیازی به این نبود که گشت ارشاد را نشان دهد تا بفهمیم خط فکری کارگردان چیست. فیلم "کیک محبوب من" آن چنان ساده است که حتی نیاز به وارسی جزئیات هم ندارد.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">بازی لیلی فرهاد پور و اسماعیل محرابی در "کیک محبوب من" کم نظیر بود. کاملا نقش به تنش می‌نشست و ما کمتر متوجه می‌شدیم که لیلی فرهاد پور، مهین نیست. یعنی اینکه ما تمام فیلم بازیگر را فراموش کردیم و فکر می‌کردیم این زن، واقعا همینی است که داریم تماشایش می‌کنیم. این امتیاز بازیگری لیلی فرهاد پور است سابقه ی بلندی در بازیگری دارد. از آثار دیگری که در آن احتمالا او را دیده باشیم میتوان به "ناگهان درخت" و "امکان مینا" اشاره کرد. اسماعیل محرابی هم که نیازی به معرفی ندارد، از "خانه سبز" تا بازی کردن نقش نیما یوشیج، همه او را می‌شناسند. فرامرز هم به تن محرابی می‌آمد، و بازی اغراق امیز و یا نا میزان با نقش از او ندیدیم. در واقع بهتاش صناعی ها و مریم مقدم سعی کرده بودند که اصالت فیلم را به خوبی حفظ کنند.</p><figure id="figure-c2ljvlegdjm3dnyh6o"><img id="c2ljvlegdjm3dnyh6o" src="https://cdn.durable.co/blocks/1cmEtol7Xz4bUaw6g58T9Ps7V25GggEGNXl5SGMT3ujbcA44l8PaZ4bgoq2LN3xB.jpg" alt="مهین (لیلی فرهادپور) و فرامرز (اسماعیل محرابی) در یکی از صحنه های کیک مورد محبوب من زیر دوش هستند. نقد شایان آیرملو تبریزی" title="مهین (لیلی فرهادپور) و فرامرز (اسماعیل محرابی) در یکی از صحنه های کیک مورد محبوب من زیر دوش هستند. نقد شایان آیرملو تبریزی" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1cmEtol7Xz4bUaw6g58T9Ps7V25GggEGNXl5SGMT3ujbcA44l8PaZ4bgoq2LN3xB.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">حالا چرا در دو بخش اصالت را به فیلم "کیک محبوب من" نسبت دادم؟ چون فیلم چرندیات نمی‌گوید، دروغ نمی‌گوید از تنهایی صحبت می‌کند. قاب هایش واقعی اند، بوی حیاتش واقعی است، حتی موسیقی و رقص هایش واقعی اند. من دوست‌داشتم با موسیقی اش برقصم مثل مهین و فرامرز. اصالت داشت، چون بوی حقیقت می‌داد.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">اما در نهایت ما با تصویری رو به رو شدیم که شوکه کننده از لحاظ سینمایی و قابل پیش‌بینی از لحاظ داستانی بود. در پایان فیلم "کیک محبوب من" ما متوجه می‌شویم که فرامرز احتمالا سنکوپ کرده، تداخل مشروب با ویاگرا. من هم تاچند وقت پیش فکر می‌کردم که ویاگرا با الکل تداخل دارد اما با کمی جست و جو در گوگل متوجه شدم تداخلی با هم ندارند. ولی ویاگرا به تنهایی می‌تواند موجب سکته شود، زیرا پس از مصرف این قرص فشار خون بسیار بالا رفته و ضربان قلب زیاد می‌شود و احتمالا برای یک مرد هفتاد و خوردیی ساله پس از خوردن ویاگرا حوادث جالبی رخ ندهد.</p><figure id="figure-llr725o0uom3do8ixa"><img id="llr725o0uom3do8ixa" src="https://cdn.durable.co/blocks/cMcgnG1JFEsWjhDIuCH1IegGeSnIxLmhGR2LSZpBPOSRF2Oa425aorTMAwAKo6Hm.png" alt="مهین (لیلی فرهادپور) در یک صحنه از فیلم کیک محبوب من در آغوش بی جان فرامرز (اسماعیل محرابی) خوابیده است. نقد شایان آیرملو تبریزی" title="مهین (لیلی فرهادپور) در یک صحنه از فیلم کیک محبوب من در آغوش بی جان فرامرز (اسماعیل محرابی) خوابیده است. نقد شایان آیرملو تبریزی" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">فیلم "کیک محبوب من" که واقعا در مورد کیک محبوب مهین بود که در نهایت توسط کسی که دوستش داشت، خورده شد. صحنه سینمایی جالبی بود، صحنه ای که مهین کیک را در دهان بی‌جان فرامرز می‌گذاشت، حقیقت محض بود، چون نمی‌توان از این تنهایی فرار کرد. مهین در نهایت دوباره تنها شد. اما تصمیم آخر بهتاش صناعی ها و مریم مقدم برای پایان دادن به فیلم "کیک محبوب من" کمی به سمت تظاهر به سمبولیسم رفت. چرا؟ اگر یادتان باشد فرامرز گفت من یک گل می آورم برایت تا در باغچه بکاری. خودش به جای آن گل در باغچه خاک شده، من سمبولیسم و نشانه شناسی را دوست‌دارم اما انتظارم از یک فیلم رئالیسم محض، فقط و فقط رئالیسم است. چون حتما فرامرز کس و کاری دارد که دنباش بگردند و این پایان کمی شبیه به پایان های جنایی شد تا تراژدی. انتظار داشتم که قاب پایانی فیلم لحظه ای باشد که مهین در آغوش بی جان فرامرز خوابیده، در این حالت حداقل با یک پایان باز بیننده تصمیم می‌گرفت که چگونه با حقیقت کنار بی‌آید.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">در نهایت فیلم "کیک محبوب من" برای من بسیار قابل احترام و بسیار دوست داشتنی است، من با احترام بسیار به سازندگان نمره ۶ از ۱۰ را میدهم.</p><p style="direction: rtl;" data-mce-style="direction: rtl;">شایان آیرملو تبریزی</p>

اصالت: نقد فیلم "کیک محبوب من" اثر بهتاش صناعی ها و مریم مقدم

<p>The "My Favourite Cake" film, directed by Behtash Sanaeiha and Maryam Moghaddam, was nominated for the Golden Bear at the Berlin Film Festival and won two awards: the Ecumenical Jury Award and the FIPRESCI Prize. It also took home the Silver Hugo at the Chicago International Film Festival.</p><p>You might know Behtash Sanaeiha better from his "Risk of Acid Rain" film, his first collaboration with his wife, Maryam Moghaddam, who also starred in the film. These two young filmmakers concluded their filmmaking journey in Iran with The "My Favourite Cake" film.</p><figure id="figure-1hmkyru9ycm3dntzrl"><img id="1hmkyru9ycm3dntzrl" src="https://cdn.durable.co/blocks/36hLB6AQt0tXX3cqVtS3pkeQUtTjfHQP6PGhLBhQO5a8F47LNtN0amb6j3kQ5bQf.png" alt="Mahin (Lili Farhadpour) and Faramerz (Esmaeel Mehrabi) are drinking wine and laughing in a scene of the The My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" title="Mahin (Lili Farhadpour) and Faramerz (Esmaeel Mehrabi) are drinking wine and laughing in a scene of the The My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/36hLB6AQt0tXX3cqVtS3pkeQUtTjfHQP6PGhLBhQO5a8F47LNtN0amb6j3kQ5bQf.png" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>The daring The "My Favourite Cake" film was made in Iran under a relaxed hijab policy, and for this reason, many critics affiliated with the iran governments either didn’t review the film or criticized it negatively. Beyond the bravery of the filmmakers, the film's well-paced rhythm, authenticity, and strong performances from Lili Farhadpour and Esmaeel Mehrabi make it one of the most successful films made after the 1979 Revolution.</p><p>The story of The "My Favourite Cake" film is about a lonely woman who wants to break the silence of her solitary life and experience a shared life again. The film begins with Mahin in solitary frames, showing her isolation. Throughout the movie, we mostly see her alone, even in the final frames. The loneliness is only broken when Faramarz enters her world, turning the frames from solitary to shared. This authenticity makes the "My Favourite Cake" film stand out, as it is clear and transparent in portraying loneliness. Even when Mahin talks to her daughter, we can clearly feel her loneliness. Mahin is lonely, even among her friends.</p><figure id="figure-qubjm3x36m3dnuw7u"><img id="qubjm3x36m3dnuw7u" src="https://cdn.durable.co/blocks/22rxI31dVp4tKNc5qtgAuotv7t4UkS2dD1sLZmSs1JEyWQsx9KC2vEpJ71HhhyWI.jpg" alt="Mahin (Lili Farhadpour) and her friends are laughing in a scene of the The My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" title="Mahin (Lili Farhadpour) and her friends are laughing in a scene of the The My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/22rxI31dVp4tKNc5qtgAuotv7t4UkS2dD1sLZmSs1JEyWQsx9KC2vEpJ71HhhyWI.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>The rhythm of the "My Favourite Cake" film was slow, but it wasn’t irritating. In fact, the movie's strength lies in its correct pacing. It could have even been slower, as some scenes didn’t add much to the plot. For instance, the scene where Mahin intervenes with the moral police to help a girl escape was unnecessary. The "My Favourite Cake" film's message was clear enough without that scene. The "My Favourite Cake" film is so simple that there’s no need for extra details.</p><p>Lili Farhadpour and Esmaeel Mehrabi's performances were outstanding in The "My Favourite Cake" film. Farhadpour completely embodied Mahin, and we hardly remembered we were watching an actress. This is the strength of her acting, and she has a long history in cinema, having appeared in films like "Suddenly a Tree" and "The Possibility of Mina". Esmaeel Mehrabi, a well-known actor from "Green House" and other major roles, fit perfectly into the role of Faramarz. There were no over-the-top performances; everything felt grounded and true. Behtash Sanaeiha and Maryam Moghaddam did a wonderful job preserving the film's authenticity.</p><figure id="figure-c2ljvlegdjm3dnyh6o"><img id="c2ljvlegdjm3dnyh6o" src="https://cdn.durable.co/blocks/1cmEtol7Xz4bUaw6g58T9Ps7V25GggEGNXl5SGMT3ujbcA44l8PaZ4bgoq2LN3xB.jpg" alt="Mahin (Lili Farhadpour) and Faramerz (Esmaeel Mehrabi) are under the shower in a Scene of The My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" title="Mahin (Lili Farhadpour) and Faramerz (Esmaeel Mehrabi) are under the shower in a Scene of The My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/1cmEtol7Xz4bUaw6g58T9Ps7V25GggEGNXl5SGMT3ujbcA44l8PaZ4bgoq2LN3xB.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;"></figure><p>Why do I say the "My Favourite Cake" film has authenticity? Because it speaks the truth. It doesn’t pretend, it doesn’t lie; it talks about loneliness. Its frames are real, its life feels real, and even the music and dances feel real. I wanted to dance with the music just like Mahin and Faramarz. It had authenticity because it felt true.</p><p>However, the ending of the "My Favourite Cake" film was a bit shocking cinematically but predictable in terms of the storyline. At the end, we realize that Faramarz might have had a stroke due to the interaction of alcohol and Viagra. Until recently, I thought Viagra interacted with alcohol, but after some research, I discovered they don’t interfere with each other. However, Viagra alone can cause a stroke due to raising blood pressure and increasing heart rate. For a man in his seventies, this could result in unpleasant outcomes.</p><figure id="figure-llr725o0uom3do8ixa"><img id="llr725o0uom3do8ixa" src="https://cdn.durable.co/blocks/cMcgnG1JFEsWjhDIuCH1IegGeSnIxLmhGR2LSZpBPOSRF2Oa425aorTMAwAKo6Hm.png" alt="Mahin (Lili Farhadpour) is sleeping in Faramerz's (Esmaeel Mehrabi) lifeless arms in a scene of the My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" title="Mahin (Lili Farhadpour) is sleeping in Faramerz's (Esmaeel Mehrabi) lifeless arms in a scene of the My Favourite Cake film. review by Shayan Iroomloo Tabrizi" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 16/9; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="16:9" data-caption="" data-positionX="undefined" data-positionY="undefined" data-fullWidth="false"/></figure><p>The "My Favourite Cake" film is truly about the cake Mahin loved, a cake eventually eaten by someone she Loved about. The scene where Mahin places the cake in Faramarz's lifeless mouth was a powerful cinematic moment, embodying the truth of the situation: loneliness can’t be escaped. In the end, Mahin finds herself alone again. However, the filmmakers’ decision to add a bit of symbolism at the end seemed a bit out of place. If you recall, Faramarz said he would bring a flower for her to plant in the garden, but instead, he himself was buried there. I love symbolism and semiotics, but in a film that is purely realistic, I expect nothing but realism. It would have been better if the final shot showed Mahin lying beside Faramarz's lifeless body, leaving the viewer to decide how to cope with the truth.</p><p>In the end, The "My Favourite Cake" is a film I respect and deeply appreciate. With great respect for the filmmakers, I give it a 6 out of 10.<br></p><p>Shayan Iroomloo Tabrizi</p>

Film Reviews

پتانسیل از دست رفته در ژانر تریلر جنایی: نقد فیلم "آسیب د...

A Wasted Potential in the Crime Thriller Genre: "Damaged"...

از نور مقدس تا سایه‌ها: نقد روانشناختی فیلم "فانوس دریایی...

From Sacred Light to Shadows: A Psychoanalytic Criticism ...

اصالت: نقد فیلم "کیک محبوب من" اثر بهتاش صناعی ها و مریم ...

Authenticity: The "My Favourite Cake" Film Review